De meeste mensen zullen Alan Alexander (A.A.) Milne het best kennen als de auteur van de Winnie-the-Pooh boeken. De honingliefhebbende beer met heel weinig hersens en zijn speelgoeddieren Knorretje, Uil, Iejoor, Teigetje en vrienden werden allemaal tot leven gebracht in verhalen die Milne schreef om zijn jonge zoon Christopher Robin te vermaken.

Sinds zijn eerste verschijning in 1926 is Winnie-the-Pooh een internationale superster en merk geworden, grotendeels dankzij de tekenfilmversie van zijn verhalen door de Disney Studio's. Dit betekent dat Milne een auteur is wiens reputatie werd ingehaald door het succes van zijn eigen creatie en er uiteindelijk door werd overschaduwd. Hij is daar natuurlijk niet de enige in.

Origineel Harrods speelgoed gekocht voor Christopher Milne in de vroege jaren 1920. Met de klok mee vanaf linksonder: Teigetje, Kanga, Edward Beer (ook bekend als Winnie-the-Pooh), Iejoor en Knorretje.

In het begin van de jaren 1920 was A.A. Milne echter vooral bekend als toneelschrijver en essayist, en ook als voormalig assistent-redacteur van Punch, het Britse tijdschrift dat een nationaal instituut werd door zijn humor, cartoons en commentaar. Hij was net 24 jaar oud toen hij de baan aannam in 1906.

Sommige stukken die hij voor Punch schreef waren losjes gebaseerd op zijn eigen leven, vaak vermomd door fictieve personages en omgevingen. Ze worden gekenmerkt door zachte, wrange humor en een onmiskenbaar Britse sfeer waarin hij zachtjes de draak steekt met uitstapjes naar zee, dagen in de tuin, cricketspelletjes en etentjes.

Zijn werk was populair. Zijn essaybundel "The Sunny Side" werd tussen 1921 en 1931 12 keer uitgegeven. Af en toe komt er echter een donkerder kantje naar voren door de luchthartige en quizzical verhalen over het leven in de Home Counties.

A. A. Milne in 1922

Milne was een signaalofficier tijdens WO I en was van dichtbij getuige van de verwoesting die een generatie jonge schrijvers en dichters wegvaagde. Zijn eigen werk over het onderwerp van de oorlog had niet de gruwel van de gedichten van Wilfrid Owen of de bijtende ironie van die van Siegfried Sassoon. Maar zijn eenvoudige verhalen over hebzucht en vastgeroeste bureaucratische domheid hebben vandaag de dag nog steeds impact, zoals blijkt uit zijn gedicht"O.B.E.":

Ik ken een Captain of Industry,

Die grote bommen maakte voor de R.F.C.,

En een heleboel £.s.d.- in beslag genomen.

En hij - Godzijdank! - heeft de O.B.E.

Ik ken een dame met stamboom,

Die een paar soldaten op de thee vroeg,

En zei: "Lieve help!" en "Ja, ik zie het" - en zei: "Ja, ik zie het".

En ze heeft - godzijdank! - de O.B.E.

Ik ken iemand van drieëntwintig,

Die een baan kreeg bij een dikke M.P.-

Ik geef niet veel om de infanterie)

En hij - Godzijdank! - heeft de O.B.E.

Ik had een vriend; een vriend, en hij

Hield gewoon de lijn voor jou en mij,

En hield de Duitsers uit de zee,

En stierf - zonder de O.B.E.

Godzijdank!

Hij stierf zonder de O.B.E.

In een van zijn prozastukken maakt Milne een grapje over de komst (of niet komst) van de tweede ster die zijn promotie van tweede luitenant tot luitenant zal markeren:

"Promotie in ons regiment was moeilijk. Na lang wikken en wegen kwam ik tot de conclusie dat de enige manier om mijn tweede ster te winnen was om het leven van de kolonel te redden. Ik volgde hem liefdevol in de hoop dat hij in zee zou vallen. Hij was een grote sterke man en een sterke zwemmer, maar eenmaal in het water zou het niet moeilijk zijn om me aan zijn nek vast te klampen en een...Hij had de indruk dat ik hem aan het redden was, maar hij weigerde erin te vallen.

In een ander stuk, "The Joke: A Tragedy", verandert hij de verschrikking van het leven in loopgraven naast ratten in een verhaal over de problemen van het gepubliceerd worden met drukfouten. Eén verhaal gaat luchtig om met de problemen van verraad door een collega-officier die een liefdesrivaal is voor de held van het verhaal. "Armageddon" haalt de zinloosheid van conflicten uit elkaar door het allemaal toe te schrijven aan het verlangen van een bevoorrechte,whisky en frisdrank drinkende golfer genaamd Porkins die denkt dat Engeland een oorlog nodig heeft omdat "we slap zijn...We willen een oorlog om ons te versterken."

"Er volgt dan een Ruritaanse fantasie van gedumpte kapiteins en patriottische propaganda, allemaal overzien en gemanipuleerd door de goden, die de wereld in een oorlog storten.

Milne's gedicht "From a Full Heart" onthult, door de bijna absurdistische beelden, de diepte van het verlangen van de soldaat naar vrede na een conflict:

Oh, ik ben moe van het lawaai en de onrust van de strijd

Ik raak zelfs van streek van het geloei van vee,

En het gekletter van de bluebells is de dood voor mijn lever,

En het gebrul van de paardenbloem geeft me een rilling,

En een gletsjer in beweging is veel te spannend,

En als ik er op sta, ben ik nerveus om uit te stappen...

Geef me Vrede; dat is alles, dat is alles wat ik zoek...

Zeg, vanaf zaterdag week.

Deze eenvoudige, surrealistische taal drukt "shell shock" (wat we nu PTSS zouden noemen) zo effectief uit. Het kleinste geluid of onverwachte beweging kan een flashback veroorzaken. Oorlog vernietigt zelfs onze relatie met de natuur.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd Milne kapitein bij de Home Guard, ondanks dat hij door zijn ervaringen in WO I tegen oorlog was. Zijn vriendschap met P.G. Wodehouse liep stuk op de apolitieke uitzendingen die Wodehouse maakte nadat hij gevangen was genomen door de nazi's.

Milne kreeg een hekel aan de roem van zijn verhalen over Poeh en zijn vrienden en keerde terug naar zijn favoriete genre, het wrang humoristische schrijven voor volwassenen. De Winnie-the-Poeh verhalen zijn echter nog steeds het schrijven waar hij het meest bekend om is.

In 1975 schreef de humorist Alan Coren, die begin twintig ook assistent-redacteur van Punch was geworden, een stuk met de titel "The Hell at Pooh Corner", kort na de publicatie van de autobiografie van Christopher Milne, die een deel van de realiteit over het leven thuis bij de Milnes had onthuld.

In Coren's stuk kijkt een verweerde, cynische Poeh-beer terug op zijn leven en wat had kunnen zijn. Als hij wordt "geïnterviewd" door Coren, die suggereert dat ondanks alles het leven bij de Milnes leuk moet zijn geweest, geeft hij een onverwacht antwoord:

"A.A. Milne,' onderbrak Poeh, 'was een assistent-redacteur van Punch. Hij kwam altijd thuis als Bela Lugosi. Ik zeg je, als we wilden lachen, wandelden we altijd rond op het kerkhof van Hampstead.

Het is een regel in een stijl die A.A. Milne zeker gewaardeerd zou hebben. Hij behoorde tot een generatie die niet gewend was om hun ervaringen of emoties te delen. Humor hielp hen daarmee om te gaan.

Mijn eigen exemplaar van Milne's "The Sunny Side" valt uit elkaar. Op de voorkant staat een inscriptie van mijn tante en haar man aan mijn moeder op haar verjaardag. De datum is 22 mei 1943. Het is vreemd troostend om te denken dat ze werden opgevrolijkt door zijn humor in de diepte van WO II, net zoals mijn geest opklaart wanneer ik het lees.

Miriam Bibby BA MPhil FSA Scot is historicus, egyptoloog en archeoloog met een speciale interesse in de geschiedenis van paarden. Miriam heeft gewerkt als museumconservator, universitair docent, redacteur en consultant voor erfgoedbeheer. Momenteel is ze bezig met de afronding van haar PhD aan de Universiteit van Glasgow.