سال 1797 بود. بیش از یک سال بود که اسپانیایی‌ها طرف خود را تغییر دادند و به فرانسوی‌ها پیوستند، بنابراین به طور جدی از نیروهای بریتانیا در دریای مدیترانه پیشی گرفتند. در نتیجه، جورج اسپنسر، فرمانده اول دریاسالاری، تصمیم گرفته بود که حضور نیروی دریایی سلطنتی هم در کانال انگلیسی و هم در دریای مدیترانه دیگر قابل دوام نیست. دستور تخلیه متعاقباً به سرعت اجرا شد. جان جرویس محترم، ملقب به "جروی قدیمی"، فرماندهی کشتی های جنگی مستقر در جبل الطارق را بر عهده داشت. وظیفه او این بود که ناوگان اسپانیایی را از هرگونه دسترسی به اقیانوس اطلس محروم کند، جایی که آنها ممکن است با همکاری متحدان فرانسوی خود ویران کنند.

دوباره- همان داستان قدیمی بود: دشمن بریتانیا هدفش را تهاجم به جزایر قرار داده بود. آنها تقریباً در دسامبر 1796 موفق به انجام این کار شدند، اگر آب و هوای بد و دخالت کاپیتان ادوارد پلو نبود. روحیه عمومی بریتانیا هرگز اینقدر پایین نبوده است. بنابراین، ملاحظات استراتژیک و همچنین نیاز به تسکین روحیه تضعیف شده هموطنان، ذهن دریاسالار جرویس را با اصرار برای تحمیل شکست بر «دون ها» پر کرد. این فرصت زمانی به وجود آمد که هیچ کس به جز هوراسیو نلسون در افق ظاهر نشد و خبر از حضور ناوگان اسپانیایی در دریاهای آزاد را داد که به احتمال زیاد به مقصد کادیز می‌رفت. دریاسالار فوراً لنگر را سنگین کرد تا دشمنش را فرود آورد.در واقع، دریاسالار دون خوزه د کوردوبا یک نیروی اسکورت متشکل از 23 کشتی در خط تشکیل داده بود تا برخی از کشتی‌های باری اسپانیایی را که جیوه گرانبها را از مستعمرات آمریکا حمل می‌کردند، هدایت کند.

دریاسالار سر جان جرویس

در صبح مه آلود 14 فوریه، جرویس در HMS Victory ناوگان عظیم دشمن را مشاهده کرد که به نظر می رسید "صاعقه هایی شبیه به سر ساحلی در مه، به قول یکی از افسران نیروی دریایی سلطنتی. در ساعت 10:57 دریاسالار به کشتی‌های خود دستور داد تا "یک خط نبرد را به‌موقع تشکیل دهند". نظم و سرعتی که انگلیسی ها با آن این مانور را اجرا کردند، اسپانیایی ها را که در تلاش برای سازماندهی کشتی های خود بودند، گیج کرد.

آنچه پس از آن شاهدی بر وضعیت بد ناوگان دون خوزه بود. ناوهای جنگی اسپانیایی که قادر به تکرار انگلیسی ها نبودند، ناامیدانه به دو شکل نامرتب از هم جدا شدند. شکاف بین این دو گروه خود را به عنوان هدیه ای از بهشت ​​به جرویس نشان داد. در ساعت 11:26 دریاسالار علامت داد "از خط دشمن عبور کنید". اعتبار ویژه به دریاسالار عقب توماس تروبریج تعلق می گیرد که با وجود خطرات یک برخورد مرگبار، کشتی پیشرو خود، کولودن را فشار داد تا پیشتاز اسپانیایی را از عقب که تحت فرمان خواکین مورنو بود، قطع کند. هنگامی که ستوان اول او در مورد خطر به او هشدار داد، ترابیج پاسخ داد: "نمی توانی کمکش کنی گریفیث، بگذار ضعیف ترین ها از این خطر جلوگیری کنند!"

در مدت کوتاهی پس از آن، کشتی‌های جرویس کشتی را با چنگک انداختندعقب‌نشینی اسپانیایی‌ها در حالی که از کنارشان رد می‌شدند، یکی یکی به سمت عقب حرکت کنند. در ساعت 12:08 کشتی‌های اعلیحضرت به ترتیب متوالی به تعقیب گروه اصلی نبرد Dons به سمت شمال پرداختند. پس از گذشتن پنج ناو جنگی اول از اسکادران مورنو، عقب اسپانیا شروع به ضد حمله به جرویس کرد. در نتیجه، ناوگان جنگی اصلی بریتانیا در خطر انزوا از پیشتاز تروبریج بود که به آرامی به کشتی‌های متعدد دون خوزه د کوردوبا نزدیک می‌شد.

دریاسالار بریتانیایی به سرعت به کشتی‌های سمت راست - تحت فرماندهی دریاسالار عقب چارلز تامپسون - علامت داد تا تشکیلات را بشکنند و مستقیماً به سمت دشمن به سمت غرب بچرخند. کل نبرد به موفقیت این مانور بستگی داشت. نه تنها تعداد پنج کشتی جلویی تروبریج به طور جدی از تعدادشان بیشتر بود، بلکه به نظر می رسید که دون خوزه برای قرار ملاقات با اسکادران مورنو، مسیر شرقی را حفظ می کند.

اگر دریاسالار اسپانیایی موفق می شد تمام نیروهای خود را جمع کند، این برتری عددی می تواند برای بریتانیا فاجعه بار باشد. علاوه بر این، دید ضعیف مشکل دیگری ایجاد کرد: تامپسون هرگز سیگنال پرچم‌دار جرویس را دریافت نکرد. با این حال، این دقیقاً همان موقعیتی بود که دریاسالار بریتانیا افسران خود را برای آن آموزش داده بود: هنگامی که تاکتیک‌ها و ارتباطات شکست می‌خورد، ابتکار فرماندهان بود که روز را نجات دهند. چنین رویکردی به نبردهای دریایی کاملاً غیرمتعارف بودبه هنگام. نیروی دریایی سلطنتی در واقع به یک نهاد فرمالیستی، وسواس بیش از حد تاکتیک‌ها تبدیل شده بود.

استقرار ناوگان نبرد کیپ سنت وینسنت در حدود ساعت 12:30 بعد از ظهر.

وضعیت حدود ساعت 1:05 بعد از ظهر.

نلسون در کاپیتان HMS خود احساس کرد که چیزی کاملاً اشتباه است. او کار را به دست گرفت و بدون توجه به علامت دریاسالار، از خط جدا شد و برای کمک به ترابریج به سمت غرب حرکت کرد. این جنبش سرنوشت نلسون را برای تبدیل شدن به عزیز نیروی دریایی سلطنتی و قهرمان ملی بریتانیای کبیر رقم زد. او به‌عنوان یک گرگ تنها، دون‌ها را تحت فشار قرار می‌داد، در حالی که بقیه قسمت‌های عقب هنوز در مورد اینکه گام بعدی باید برداشته شود، شک داشت.

اما پس از مدتی، محافظان عقب نیز از این راه پیروی کردند و مسیر خود را به سمت کوردوبا در پیش گرفتند. در آن زمان، کاپیتان اچ‌ام‌اس که از تعداد آن‌ها بیشتر بود، ضربات سنگینی از سوی اسپانیایی‌ها خورده بود و بیشتر دکل‌های او و همچنین چرخش به هم ریخته بود. اما سهم او در نبرد بدون شک جریان را تغییر داده بود. نلسون توانست توجه کوردوبا را از اتحاد با مورنو منحرف کند و به بقیه ناوگان جرویس زمان لازم را برای رسیدن به مبارزه و پیوستن به آن بدهد. ]

Cutbert Collingwood، فرمانده HMS Excellent، متعاقباً نقشی محوری در مرحله بعدی نبرد ایفا خواهد کرد. وسعت ویرانگر کالینگوود ابتدا سار یسیدرو (74) را وادار کرد تا به او ضربه بزندرنگ ها او سپس خط را بیشتر کرد تا نلسون را با قرار گرفتن بین کاپیتان HMS و حریفانش، سن نیکولا و سن خوزه، راحت کند.

گلوله های توپ اکسلنت بدنه هر دو کشتی را سوراخ کرد به این صورت که "... ما به طرفین برخورد نکردیم، اما شما می توانید بادی بین ما قرار دهید، به طوری که تیر ما از هر دو کشتی عبور کرد". اسپانیایی مضطرب حتی با هم برخورد کرد و گرفتار شد. به این ترتیب کالینگوود صحنه احتمالاً قابل توجه ترین قسمت نبرد را تنظیم کرد: به اصطلاح "پل ثبت اختراع برای سوار شدن به درجه اول" نلسون.

از آنجایی که کشتی او کاملاً بی‌فرمان بود، نلسون متوجه شد که دیگر برای مقابله با اسپانیایی‌ها به روش معمولی با استفاده از کناره‌های پهن مناسب نیست. او دستور داد که کاپیتان را به سان نیکولاس بزنند تا او را سوار کنند. کمدور کاریزماتیک حمله را رهبری کرد، بر روی کشتی دشمن سوار شد و فریاد زد: "مرگ یا شکوه!". او به سرعت اسپانیایی‌های خسته را مغلوب کرد و متعاقباً راهی سن خوزه مجاور شد.

بنابراین او به معنای واقعی کلمه از یک کشتی دشمن به عنوان پل برای تصرف کشتی دیگر استفاده کرد. از سال 1513 این اولین بار بود که یک افسر با چنین درجه بالایی شخصاً یک مهمانی شبانه روزی را رهبری می کرد. نلسون با این عمل شجاعانه جایگاه شایسته خود را در قلب هموطنان خود تثبیت کرد. متأسفانه، اغلب اوقات شجاعت و مشارکت سایر کشتی ها و رهبران آنها را تحت الشعاع قرار داده است.Collingwood، Troubridge و Saumarez.

کاپیتان HMS در حال تسخیر سان نیکلاس و سن جوزف توسط نیکلاس پوکاک

دون خوزه د کوردوبا در نهایت پذیرفت که دریانوردی بریتانیایی او را شکست داده و عقب نشینی کرد. نبرد تمام شد. جرویس 4 کشتی اسپانیایی خط را تصرف کرده بود. در جریان این نبرد حدود 250 ملوان اسپانیایی جان خود را از دست دادند و 3000 نفر دیگر نیز اسیر جنگ شدند. مهمتر از آن، اسپانیایی ها به کادیز عقب نشینی کرده بودند، جایی که جرویس قرار بود آنها را برای سال های آینده محاصره کند، بنابراین یک تهدید کمتر برای مقابله با نیروی دریایی سلطنتی فراهم کرد. علاوه بر این، نبرد کیپ سنت وینسنت برای بریتانیا روحیه بسیار مورد نیاز را فراهم کرده بود. برای دستاوردهای خود، "جروی پیر" بارون جرویس از میفورد و ارل سنت وینسنت ساخته شد، در حالی که نلسون به عنوان یکی از اعضای هیئت حمام، شوالیه شد.

Olivier Goossens دانشجوی کارشناسی ارشد تاریخ آثار باستانی در دانشگاه کاتولیک Louvain، بلژیک است که در حال حاضر بر تاریخ سیاسی هلنیستی تمرکز دارد. رشته دیگر مورد علاقه او تاریخ دریایی بریتانیا است.