می توان استدلال کرد که هیچ رویدادی در تاریخ به اندازه غرق شدن کشتی RMS تایتانیک باعث جذابیت جهانی نشده است. داستان در فرهنگ عامه ریشه دوانده است: بزرگترین و مجلل ترین کشتی اقیانوس پیما در طول اولین سفر خود به کوه یخ برخورد می کند و بدون تعداد کافی قایق نجات برای همه سرنشینان، با جان بیش از 1500 مسافر به ورطه فرو می رود. و خدمه و در حالی که این تراژدی هنوز پس از گذشت یک قرن، قلب و ذهن مردم را تسخیر می کند، هیچ فرد دیگری در این روایت منبع مناقشه بیشتر از جی. بروس ایسمی نیست.

J. بروس اسمای

ایسمی رئیس محترم و مدیر عامل The White Star Line، شرکت مادر تایتانیک بود. اسمای بود که دستور ساخت تایتانیک و دو کشتی خواهرش، RMS Olympic و RMS Britannic را در سال 1907 داد. او ناوگانی از کشتی‌های بی‌نظیر از نظر اندازه و لوکس را برای رقابت با رقبای سریع‌تر Cunard Line، RMS Lusitania و RMS در نظر گرفت. مورتانیا برای اسمای عادی بود که کشتی‌هایش را در طول اولین سفرهایشان همراهی کند، این دقیقا همان چیزی است که در مورد کشتی تایتانیک در سال 1912 اتفاق افتاد.

رویدادهایی که در پی می‌آیند اغلب به‌طور غیرمنصفانه به تصویر کشیده می‌شوند و نتیجه این است که بیشتر مردم تنها با یک برداشت مغرضانه از اسمای آشنا هستند - برداشت یک تاجر مغرور و خودخواه که از ناخدا می خواهد سرعت کشتی را افزایش دهد.هزینه ایمنی، فقط بعداً با پریدن به نزدیکترین قایق نجات خود را نجات داد. با این حال، این تنها تا حدی درست است و از نشان دادن بسیاری از رفتارهای قهرمانانه و رستگارانه اسمای در طول فاجعه غفلت می‌کند.

با توجه به موقعیتش در White Star Line، اسمای یکی از اولین مسافرانی بود که در جریان این فاجعه قرار گرفت. صدمات شدیدی که کوه یخ به کشتی وارد کرده بود - و هیچ کس موقعیت مخاطره آمیزی که اکنون در آن قرار داشتند را بهتر از اسمای درک نکرد. از این گذشته، او بود که تعداد قایق های نجات را از 48 به 16 کاهش داد (به اضافه 4 قایق کوچکتر انگلهارد تاشو) که حداقل استاندارد مورد نیاز هیئت تجارت است. تصمیمی غم انگیز که باید در آن شب سرد آوریل ذهن اسمای را سنگین کرده باشد.

با این وجود، اسمای مشهور است که به خدمه در آماده سازی قایق های نجات قبل از کمک به زنان و کودکان در آنها کمک کرده است. اسمای در جریان تحقیقات آمریکایی شهادت داد: «تا جایی که می‌توانستم کمک کردم تا قایق‌ها را بیرون بیاورم و زنان و کودکان را داخل قایق‌ها بگذارم». متقاعد کردن مسافران برای رها کردن وسایل آسایش گرم کشتی برای قایق های سرد و سخت باید یک چالش باشد، به خصوص که بلافاصله مشخص نبود که خطری وجود دارد. اما اسمای از درجه و نفوذ خود استفاده کرد تا صدها زن و کودک را به طور بالقوه به امنیت برساند. او این کار را تا پایان نزدیک شدن ادامه داد.

بعد از اینکه به طور فزاینده ای مشخص شد که کشتیقبل از رسیدن کمک غرق شد، و تنها پس از بررسی اینکه مسافر دیگری در آن نزدیکی نبود، سرانجام Ismay به Engelhardt 'C' - آخرین قایق که با استفاده از داویت ها فرود آمد - رفت و فرار کرد. حدود 20 دقیقه بعد، تایتانیک در زیر امواج سقوط کرد و به تاریخ پیوست. گفته می شود در آخرین لحظات کشتی، اسمای نگاهش را به دور انداخت و گریه کرد.

در کشتی RMS Carpathia که برای نجات بازماندگان آمده بود، وزن این فاجعه از قبل تلفات خود را بر اسماعی آغاز کرده بود. او در کابین خود محبوس ماند، تسلی ناپذیر و تحت تأثیر مواد افیونی تجویز شده توسط پزشک کشتی. وقتی داستان‌های مقصر بودن اسمای در بین بازماندگان کشتی پخش شد، جک تایر، یک بازمانده درجه یک، برای دلجویی از او به کابین اسمای رفت. او بعداً به خاطر می آورد: "تا به حال مردی را به این شکل کامل ندیده بودم." در واقع، بسیاری از اعضای کشتی با اسماعی همدردی کردند. اسمای پس از ورود به نیویورک، از قبل مورد انتقاد شدید مطبوعات در دو سوی اقیانوس اطلس قرار داشت. بسیاری از اینکه او جان سالم به در برده بود در حالی که بسیاری از زنان و کودکان، به ویژه در میان طبقه کارگر، جان باختند، خشمگین بودند. او به عنوان یک ترسو شناخته شد و نام مستعار تاسف بار "جی. بی رحم اسماعی»، از جمله. کاریکاتورهای بی مزه زیادی وجود داشت که نشان می داد اسمای کشتی تایتانیک را رها می کند. یک تصویرلیستی از مردگان را در یک طرف نشان می دهد و لیستی از زنده ها را در طرف دیگر نشان می دهد - اسمای تنها نام دومی است.

این یک باور عمومی است که توسط رسانه ها مورد تعقیب و آفت قرار گرفته است. اسماعي با حسرت به خلوتي رفت و تا آخر عمر گوشه گير افسرده شد. اگرچه اسمای مطمئناً توسط این فاجعه تسخیر شده بود، اما از واقعیت پنهان نماند. او مبلغ قابل توجهی را به صندوق بازنشستگی بیوه‌های فاجعه اهدا کرد و به جای اینکه با کناره‌گیری از ریاست، از مسئولیت دوری کند، به پرداخت انبوه مطالبات بیمه‌ای بستگان قربانی کمک کرد. در سال‌های پس از غرق شدن، اسمای و شرکت‌های بیمه‌ای که با آنها درگیر بود، صدها هزار پوند به قربانیان و بستگان قربانیان پرداخت کردند.

J. بروس اسمای در حال شهادت در تحقیقات سنا

با این حال، هیچ یک از فعالیت های بشردوستانه اسمای هرگز چهره عمومی او را ترمیم نمی کند، و از نگاه گذشته، به راحتی می توان فهمید که چرا. سال 1912 زمان دیگری بود، دنیایی متفاوت. دورانی بود که شوونیسم رایج بود و جوانمردی انتظار می رفت. تا زمانی که جنگ جهانی اول چشم انداز جهان را در مورد چنین موضوعاتی متزلزل نکرد، از مردان به عنوان نژاد برتر فرضی انتظار می رفت که خود را فدای زنان، کشورشان یا «خیر بزرگتر» کنند. او در مقایسه با سایر افراد در موقعیت بسیار بدی قرار داشتمردانی که در کشتی تایتانیک بودند: او نه تنها مردی ثروتمند بود، بلکه در شرکت وایت استار لاین، شرکتی که بسیاری از مردم مسئول این فاجعه بودند، موقعیت بالایی داشت.

اما اوضاع از سال 1912 بسیار تغییر کرده است و شواهد به نفع اسمای غیرقابل انکار است. بنابراین، در عصر پیشرفت اجتماعی، نابخشودنی است که رسانه های مدرن همچنان اسمای را به عنوان شرور روایت تایتانیک تداوم بخشند. از اجرای نازی جوزف گوبلز تا حماسه هالیوود جیمز کامرون - تقریباً هر اقتباسی از فاجعه، اسمای را به عنوان یک انسان منفور و خودخواه معرفی می کند. از منظر صرفا ادبی، منطقی است: هر چه باشد، یک درام خوب به یک شرور خوب نیاز دارد. اما این نه تنها ارزش‌های منسوخ ادواردایی را تبلیغ می‌کند، بلکه به توهین بیشتر به نام یک مرد واقعی نیز کمک می‌کند.

سایه فاجعه تایتانیک هرگز از اذیت کردن اسمای متوقف نشد، خاطرات آن شب سرنوشت‌ساز هرگز از ذهن او دور نبود. . او در سال 1936 بر اثر سکته مغزی درگذشت، نامش به طرز جبران ناپذیری لکه دار شد.

جیمز پیت در انگلستان متولد شد و در حال حاضر در روسیه به عنوان معلم انگلیسی و تصحیح مستقل کار می کند. وقتی او نمی نویسد، می توان او را پیدا کرد که به پیاده روی می رود و مقادیر زیادی قهوه می نوشد. او بنیانگذار یک وب سایت کوچک یادگیری زبان به نام thepittstop.co.uk