In 1644 werd Kerstmis verboden door Oliver Cromwell, kerstliederen werden verboden en alle feestelijke bijeenkomsten werden beschouwd als tegen de wet. Met de restauratie van Charles II werd Kerstmis opnieuw ingevoerd, zij het op een meer ingetogen manier. In de Georgische periode (1714 tot 1830) was het opnieuw een zeer populair feest.

Als je op zoek bent naar informatie over een Georgian of Regency (laat-Georgian) kerst, wie kun je dan beter raadplegen dan Jane Austen? In haar roman 'Mansfield Park' geeft Sir Thomas een bal voor Fanny en William. In 'Pride and Prejudice' spelen de Bennets gastheer voor familieleden. In 'Sense and Sensibility' danst John Willoughby de hele nacht door, van acht uur 's avonds tot vier uur 's nachts. In 'Emma' geven de Westonseen feestje geven.

Het lijkt er dus op dat een Georgische kerst in het teken stond van feesten, bals en familiebijeenkomsten. Het Georgische kerstseizoen liep van 6 december (Sinterklaasdag) tot 6 januari (Twaalfde Nacht). Op Sinterklaasdag was het traditie dat vrienden cadeautjes uitwisselden; dit markeerde het begin van het kerstseizoen.

Eerste kerstdag was een nationale feestdag, die de adel doorbracht in hun landhuizen en landgoederen. Mensen gingen naar de kerk en keerden terug voor een feestelijk kerstdiner. Eten speelde een zeer belangrijke rol in een Georgische kerst. Gasten en feesten betekenden dat er een enorme hoeveelheid eten moest worden bereid, en gerechten die van tevoren konden worden bereid en koud konden worden geserveerd waren populair.

Hogarths 'De vergadering in Wanstead House', 1728-31

Voor het kerstdiner was er altijd een kalkoen of gans, hoewel hertenvlees de voorkeur had van de adel. Dit werd gevolgd door kerstpudding. In 1664 verboden de puriteinen het, omdat ze het een 'ontuchtig gebruik' noemden en 'ongeschikt voor godvrezende mensen'. Kerstpuddingen werden ook wel pruimenpuddingen genoemd omdat een van de hoofdingrediënten gedroogde pruimen of pruimen waren.

In 1714 kreeg koning George I naar verluidt pruimenpudding geserveerd als onderdeel van zijn eerste kerstdiner als pas gekroond vorst, waardoor het opnieuw werd geïntroduceerd als een traditioneel onderdeel van het kerstdiner. Helaas zijn er geen contemporaine bronnen die dit bevestigen, maar het is een goed verhaal en leidde ertoe dat hij de bijnaam 'de puddingkoning' kreeg.

Traditionele versieringen bestonden onder andere uit hulst en groenblijvers. Het versieren van huizen was niet alleen voorbehouden aan de adel: ook arme gezinnen haalden groen in huis om hun huis te versieren, maar pas op kerstavond. Het werd als ongeluk beschouwd om voor die tijd groen in huis te halen. Tegen het einde van de 18e eeuw waren kussende takken en ballen populair, meestal gemaakt van hulst, klimop, maretak en rozemarijn.Deze werden vaak ook versierd met kruiden, appels, sinaasappels, kaarsen of linten. In zeer religieuze huishoudens werd de maretak weggelaten.

De traditie van een kerstboom in huis was een Duits gebruik en werd blijkbaar in 1800 naar het hof gebracht door koningin Charlotte, de vrouw van George III. Het duurde echter tot het Victoriaanse tijdperk voordat het Britse volk de traditie overnam, nadat de Illustrated London News in 1848 een gravure afdrukte van koningin Victoria, prins Albert en hun gezin rond hun kerstboom.

Een groot, laaiend vuur was het middelpunt van Kerstmis in de familie. Op kerstavond werd de Yule-log uitgekozen. Deze werd in hazelaartwijgen gewikkeld en mee naar huis genomen, om daar zo lang mogelijk in de open haard te branden tijdens de kerstperiode. De traditie was om een stuk van de Yule-log achter te houden om de Yule-log van het volgende jaar aan te steken. Tegenwoordig is de Yule-log in de meeste huishoudens vervangen door een eetbaarchocoladevariant!

De dag na Kerstmis, St Stephen's Day, was de dag waarop mensen aan liefdadigheid gaven en de adel hun bedienden en personeel hun 'Christmas Boxes' overhandigde. Daarom wordt St Stephen's Day tegenwoordig 'Boxing Day' genoemd.

6 januari of Twaalfde Nacht betekende het einde van het kerstseizoen en werd in de 18e en 19e eeuw gevierd met een Twaalfde Nachtfeest. Spelletjes zoals 'bob apple' en 'snapdragon' waren populair op deze evenementen, evenals meer dansen, drinken en eten.

Een populaire drank op bijeenkomsten was de Wassail bowl, vergelijkbaar met punch of glühwein, bereid met gekruide en gezoete wijn of brandewijn en geserveerd in een grote kom gegarneerd met appels.

Detail uit Hogarths 'Een moderne conversatie in het midden van de nacht', ca. 1730

De 'Twaalfde Taart', een voorloper van de hedendaagse kersttaart, was het middelpunt van het feest en alle leden van het huishouden kregen een stuk. Traditioneel bevatte de taart zowel een gedroogde boon als een gedroogde erwt. De man wiens stuk de boon bevatte, werd voor de nacht tot koning verkozen; de vrouw die een erwt vond, werd tot koningin verkozen. In de Georgische tijd waren de erwt en de boon uit de taart verdwenen.

Zodra Twaalfde Nacht voorbij was, werden alle versieringen weggehaald en het groen verbrand, anders riskeerde het huis ongeluk. Zelfs vandaag de dag halen veel mensen al hun kerstversieringen weg op of voor 6 januari om ongeluk voor de rest van het jaar te voorkomen.

Helaas verdween de verlengde kersttijd na de Regency periode, door de opkomst van de Industriële Revolutie en het verval van de landelijke manier van leven die eeuwenlang had bestaan. Werkgevers hadden arbeiders nodig om tijdens de hele feestperiode door te werken en zo ontstond de 'moderne' verkorte kersttijd.

Tot slot lijkt het alleen maar passend om Jane Austen het laatste woord te geven:

"Ik wens je een vrolijk en soms zelfs een Zalig Kerstfeest." Jane Austen