ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ຄຸ້ນເຄີຍກັບການອົບພະຍົບກອງທັບອັງກິດ ແລະຝຣັ່ງອອກຈາກ Dunkirk ໃນເດືອນພຶດສະພາ ແລະເດືອນມິຖຸນາ 1940. ສິ່ງທີ່ບໍ່ຮູ້ຈັກໜ້ອຍກວ່ານັ້ນແມ່ນທະຫານ ແລະພົນລະເຮືອນອັງກິດຫຼາຍພັນຄົນຍັງຕິດຢູ່ໃນຝະລັ່ງຢູ່.

ການປະຕິບັດງານ Cycle ໄດ້ປະສົບຜົນສຳເລັດໃນການອົບພະຍົບທະຫານພັນທະມິດປະມານ 14,000 ຄົນຈາກ Le Havre ແລະ St Valery-en-Caux ໃນລະຫວ່າງວັນທີ 10 ແລະ 13 ມິຖຸນາ 1940. ໃນລະຫວ່າງການປະຕິບັດງານ Ariel ແຕ່ວັນທີ 14 ຫາວັນທີ 25 ມິຖຸນາ, ກອງທັບອັງກິດ, ໂປໂລຍ, ເຊັກ ແລະ ພົນລະເຮືອນອີກ 191,870 ຄົນຈາກ Chegeva ແລະພົນລະເຮືອນເປັນຄັ້ງທໍາອິດ. ເຊນມາໂລ ແລະຫຼັງຈາກນັ້ນ, ໃນຂະນະທີ່ເຍຍລະມັນສືບຕໍ່ເດີນຫນ້າຜ່ານຝຣັ່ງ, ຈາກທ່າເຮືອ Atlantic ແລະ Mediterranean ຕ່າງໆ.

ການຫລົ້ມຈົມຂອງ RMS Lancastria

ເຮືອທະຫານ RMS Lancastria ໄດ້ສູນເສຍໄປຢ່າງໂສກເສົ້າໃນລະຫວ່າງການອົບພະຍົບຄັ້ງສຸດທ້າຍນີ້. ເຮືອ​ບິນ​ຂອງ​ເຢຍ​ລະ​ມັນ​ໄດ້​ຈົມ​ລົງ​ໃນ​ວັນ​ທີ 17 ມິ​ຖຸ​ນາ 1940. ມີ​ການ​ຄາດ​ຄະ​ເນ​ວ່າ​ມີ​ຜູ້​ເສຍ​ຊີ​ວິດ​ລະ​ຫວ່າງ 2,500 ຫາ 5,800 ຄົນ, ເປັນ​ການ​ເສຍ​ຊີ​ວິດ​ເຮືອ​ລຳ​ດຽວ​ຄັ້ງ​ໃຫຍ່​ທີ່​ສຸດ​ໃນ​ປະ​ຫວັດ​ສາດ​ການ​ເດີນ​ເຮືອ​ຂອງ​ອັງ​ກິດ. ການສູນເສຍຊີວິດອັນໃຫຍ່ຫຼວງແມ່ນຍ້ອນວ່າລັດຖະບານອັງກິດໄດ້ສະກັດກັ້ນຂ່າວກ່ຽວກັບໄພພິບັດໃນເວລານັ້ນ.

ພະນັກງານທະຫານບາງຄົນ 'ຖືກປະໄວ້' ຫຼັງຈາກ Dunkirk ເປັນແມ່ຍິງ, ລວມທັງສະມາຊິກຂອງອົງການ A.T.S. ), ພະຍາບານຈາກການບໍລິການພະຍາບານທາງທະຫານຂອງ Queen Alexandra (QAIMNS) ແລະ Voluntary Aid Detachment (VAD), ເຊັ່ນດຽວກັນກັບຄົນຂັບລົດໂຮງໝໍພະຍາບານ Yeomanry (FANY) ຈຳນວນໜຶ່ງ.

ໃນຖານະພະຍາບານເອື້ອຍ Lillian Gutteridge ກໍາລັງເດີນທາງໄປ Dunkirk, ຫ້ອງການ SS ຂອງເຢຍລະມັນໄດ້ພະຍາຍາມບັງຄັບລົດສຸກເສີນຂອງນາງ, ສັ່ງໃຫ້ຜູ້ຊາຍຂອງລາວຖິ້ມຜູ້ບາດເຈັບທັງຫມົດອອກຈາກຍານພາຫະນະ. Lillian ຕີໜ້າເຈົ້າໜ້າທີ່; ລາວແກ້ແຄ້ນໂດຍການແທງນາງໃສ່ຂາດ້ວຍດາບ. ທະຫານ Black Watch ຍ່າງຜ່ານໄດ້ເຫັນເຫດການແລະເຈົ້າຫນ້າທີ່ SS ຖືກຂ້າຕາຍ. ເຖິງວ່າຈະມີການບາດເຈັບ, Lillian ຫຼັງຈາກນັ້ນໄດ້ຂັບລົດຂົນສົ່ງຄົນເຈັບແລະຄົນເຈັບໄປຂ້າງທາງລົດໄຟ, ຈາກບ່ອນທີ່ເຂົາເຈົ້າສາມາດຂຶ້ນລົດໄຟໄປ Cherbourg, Dunkirk ໄດ້ລົ້ມລົງ. ໃນລະຫວ່າງທາງໄປ Cherboug ລົດໄຟໄດ້ເອົາຜູ້ບາດເຈັບຈາກຊາວຝຣັ່ງແລະອັງກິດອີກ 600 ຄົນ. Lillian ແລະຄົນເຈັບຂອງນາງໃນທີ່ສຸດກໍມາຮອດປະເທດອັງກິດໃນບາງມື້ຕໍ່ມາ.

ປະມານ 300 ຄົນ ຫຼືສະມາຊິກ ATS ໄດ້ມາຮອດປະເທດຝຣັ່ງໃນລະດູໃບໄມ້ປົ່ງປີ 1940 ດ້ວຍກຳລັງເລັ່ງລັດຂອງອັງກິດ (BEF). 'Soldierettes', ດັ່ງທີ່ຊາວຝຣັ່ງເອີ້ນວ່າພວກເຂົາ, ສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນຄົນຂັບລົດ, ແຕ່ຍັງລວມເອົານັກໂທລະສັບສອງພາສາ, ພະນັກງານແລະຜູ້ບໍລິຫານ, ແລ່ນສະວິດບອດຈໍານວນຫນຶ່ງສໍາລັບ BEF, ໃນສະຖານທີ່ເຊັ່ນ Paris ແລະ Le Mans.

ໃນຖານະເປັນ ສ່ວນໃຫຍ່ຂອງ BEF ໄດ້ຖືກຍົກຍ້າຍຜ່ານຫາດຊາຍຂອງ Dunkirk ໃນລະຫວ່າງວັນທີ 27 ເດືອນພຶດສະພາຫາວັນທີ 4 ເດືອນມິຖຸນາ 1940, ນັກໂທລະສັບ ATS ບາງຄົນສືບຕໍ່ເຮັດວຽກຢູ່ໃນປາຣີ. ກອງບັນຊາການໂທລະສັບຂອງເດັກນ້ອຍຍິງ ATS ປະມານ 24 ຄົນ, ພາຍໃຕ້ການບັນຊາຂອງຜູ້ບັນຊາການ Junior Muriel Carter ແລະຕິດຢູ່ກັບ Royal Signals, ໄດ້ຂຶ້ນໜ້າທີ່ສະວິດຢູ່ບ່ອນແລກປ່ຽນໂທລະສັບຕັ້ງແຕ່ວັນທີ 17 ມີນານີ້.

ຫຼັງຈາກ Dunkirkຕົກ, ມັນເປັນພຽງແຕ່ເວລາເທົ່ານັ້ນກ່ອນທີ່ທະຫານເຢຍລະມັນຈະຍຶດເອົາປາຣີ, ແຕ່ເດັກຍິງໄດ້ເຮັດວຽກ, ຄວບຄຸມໂທລະສັບແລະຮັກສາການສື່ສານ. 1:30 ໂມງແລງຂອງມື້ນັ້ນ, ມັນໄດ້ຖືກຕັດສິນໃຈອົບພະຍົບ. ສັນຍານຂອງຜົນກະທົບນີ້ຖືກສົ່ງໄປຫາລອນດອນແລະແມ່ຍິງກະກຽມທີ່ຈະອອກ, ພະນັກງານ PTT ຂອງຝຣັ່ງໄດ້ອອກໄປແລ້ວ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເຈົ້າຫນ້າທີ່ຕິດຕໍ່ພົວພັນຝຣັ່ງຂອງພວກເຂົາ, Blanche Dubois ອາຍຸ 28 ປີຍັງຢູ່ກັບພວກເຂົາ: ມັນໄດ້ຖືກຕັດສິນໃຈປອມຕົວນາງໃນເຄື່ອງແບບ ATS ເພື່ອໃຫ້ນາງສາມາດຖືກຍົກຍ້າຍກັບພວກເຂົາກັບຄືນໄປອັງກິດ. ໃນຂະນະທີ່ພວກເຂົາອອກໂດຍລົດບັນທຸກສໍາລັບທ່າເຮືອ, ພວກ Nazis ໄດ້ເຂົ້າໄປໃນປາຣີ.

ສາມຄັ້ງໃນການເດີນທາງໄປຫາທ່າເຮືອ, ພວກເຂົາຖືກປືນກົນແລະຕ້ອງຍ່າງໄປໃນສ່ວນສຸດທ້າຍຂອງເສັ້ນທາງໃນຂະນະທີ່ຝູງຊົນຢູ່ຕາມຖະຫນົນ. ເຮັດໃຫ້ການເດີນທາງດ້ວຍພາຫະນະເປັນໄປບໍ່ໄດ້.

ໄປຮອດເມືອງ St Malo, ໃນທີ່ສຸດ ຍົນ ATS ກໍໄດ້ລົງຈອດກັບ SS Royal Sovereign, ເຮືອຈັກນ້ຳຊ່ອງເກົ່າໄດ້ຫັນປ່ຽນກຳປັ່ນໂຮງໝໍ, ໄປຮອດອັງກິດໃນວັນທີ 16 ມິຖຸນາ.

ຈຳນວນໜຶ່ງ. ຄົນຂັບລົດສຸກເສີນ Yeomanry (FANY) ພະຍາບານເບື້ອງຕົ້ນຍັງເຮັດວຽກຢູ່ໃນປະເທດຝຣັ່ງຫຼັງຈາກ Dunkirk. ຫນ່ວຍງານຂອງຜູ້ບັນຊາການບໍລິສັດ Dr Joan Ince ອາຍຸປະມານ 22 ປີ, ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນຈ້າງໃນຫນ້າທີ່ຂົນສົ່ງຄົນເຈັບ, ແມ່ນຕັ້ງຢູ່ໃນເມືອງ Dieppe ແລະໄດ້ຮັບການລະເບີດຢ່າງຫນັກໃນຂະນະທີ່ຊາວເຢຍລະມັນກ້າວຫນ້າ. ຫຼັງ​ຈາກ​ການ​ເດີນ​ທາງ​ທີ່​ຫຍຸ້ງຍາກ​ແລະ​ໜ້າ​ຢ້ານ​ກົວ​ຕາມ​ຖະໜົນ​ຫົນທາງ​ບໍ່​ພຽງ​ແຕ່​ຖືກ​ສະກັດ​ກັ້ນ​ກັບ​ຊາວ​ອົບ​ພະຍົບ​ເທົ່າ​ນັ້ນ​ແຕ່​ຍັງ​ໄດ້​ວາງ​ລະ​ເບີດ​ແລະ​ຖືກ​ໂຈມ​ຕີ​ດ້ວຍ​ເຮືອບິນ​ຂອງ​ສັດຕູ​ອີກ​ດ້ວຍ.ໃນທີ່ສຸດກໍໄດ້ຖືກຍົກຍ້າຍອອກຈາກ St Malo, ຂຶ້ນກັບ SS Royal Sovereign.

ແຕ່ພະນັກງານທະຫານທີ່ກັບຄືນຈາກປະເທດຝຣັ່ງຫຼັງຈາກ Dunkirk ບໍ່ໄດ້ຮັບການຕ້ອນຮັບຢ່າງອົບອຸ່ນຈາກປະຊາຊົນ BEF ທີ່ຖືກຍົກຍ້າຍ. ໄດ້ຮັບ. ສໍາລັບສ່ວນໃຫຍ່ພວກເຂົາມາຮອດປະເທດອັງກິດເປັນກຸ່ມນ້ອຍ, ໂດຍບໍ່ໄດ້ສັງເກດເຫັນ.

ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມຄວາມກ້າຫານຂອງຜູ້ຍິງບາງຄົນທີ່ອອກຈາກປະເທດຝຣັ່ງຄົນສຸດທ້າຍກ່ອນທີ່ມັນຈະຕົກແມ່ນໄດ້ຮັບກຽດ.

ຜູ້ຊ່ວຍບໍລິສັດ (ຜູ້ບັນຊາການຊົ່ວຄາວ) Muriel Audrey Carter ໄດ້ຮັບລາງວັນ MBE ສໍາລັບການນໍາພາຂອງນາງຂອງພະນັກງານ ATS ຄຸ້ມຄອງການແລກປ່ຽນໂທລະສັບ, ແລະໂດຍສະເພາະການບໍາລຸງຮັກສາການສື່ສານທາງໂທລະສັບຫຼັງຈາກພະນັກງານ PTT ຝຣັ່ງໄດ້ຍົກຍ້າຍ. ຜູ້ບັນຊາການບໍລິສັດ Joan Ince ໄດ້ຖືກກ່າວເຖິງໃນການຂົນສົ່ງ. (London Gazette, ວັນທີ 20 ທັນວາ 1940).