De meeste mensen zijn bekend met de evacuatie van de Britse en Franse troepen uit Duinkerken in mei en juni 1940. Wat minder bekend is, is dat duizenden troepen en Britse burgers nog steeds vastzaten in Frankrijk.

Operatie Cycle evacueerde met succes zo'n 14.000 geallieerde troepen uit Le Havre en St Valery-en-Caux tussen 10 en 13 juni 1940. Tijdens Operatie Ariel van 14 tot 25 juni werden nog eens 191.870 Britse, Poolse, Tsjechische troepen en burgers geëvacueerd, eerst uit Cherbourg en St. Malo en daarna, toen de Duitsers bleven oprukken door Frankrijk, uit verschillende Atlantische en Middellandse Zeehavens.

Het zinken van de RMS Lancastria

Het troepentransportschip RMS Lancastria ging tragisch verloren tijdens deze laatste evacuatie. Het werd gebombardeerd door Duitse vliegtuigen en zonk op 17 juni 1940. Er wordt geschat dat tussen de 2500 en 5800 mensen omkwamen - het grootste verlies aan mensenlevens door één enkel schip in de Britse maritieme geschiedenis. Het immense verlies aan mensenlevens was zo groot dat de Britse regering het nieuws over de ramp destijds onderdrukte.

Een deel van het militaire personeel dat na Duinkerken 'achterbleef' bestond uit vrouwen, waaronder leden van de Auxiliary Territorial Service (de A.T.S), verpleegsters van de Queen Alexandra's Imperial Military Nursing Service (QAIMNS) en het Voluntary Aid Detachment (VAD), evenals een aantal ambulancechauffeurs van de First Aid Nursing Yeomanry (FANY).

Toen verpleegster Lillian Gutteridge op weg was naar Duinkerken, probeerde een Duitse SS-officier haar ambulance te vorderen en beval zijn mannen om alle gewonden uit het voertuig te gooien. Lillian sloeg de officier in zijn gezicht; hij nam wraak door haar met een dolk in haar dij te steken. Passerende Black Watch-soldaten zagen het incident en de SS-officier werd gedood. Ondanks dat ze gewond was, probeerde Lillian vervolgensreed de ambulance en de patiënten naar een zijspoor, vanwaar ze op een trein naar Cherbourg konden stappen, omdat Duinkerken gevallen was. Onderweg naar Cherbourg pikte de trein nog zo'n 600 Franse en Britse gewonden op. Lillian en haar patiënten kwamen enkele dagen later eindelijk in Engeland aan.

Ongeveer 300 ATS-leden waren in de lente van 1940 met de British Expeditionary Force (BEF) in Frankrijk aangekomen. De 'Soldierettes', zoals de Fransen ze noemden, waren voornamelijk chauffeurs maar er zaten ook tweetalige telefonisten, klerken en administrateurs bij die een aantal telefooncentrales voor de BEF runden in plaatsen als Parijs en Le Mans.

Terwijl het grootste deel van de BEF tussen 27 mei en 4 juni 1940 via de stranden van Duinkerken werd geëvacueerd, bleven sommige ATS-telefonisten in Parijs werken. Een telefoonpeloton van ongeveer 24 ATS-meisjes, onder bevel van Junior Commander Muriel Carter en verbonden aan de Royal Signals, had sinds 17 maart schakelwachtdienst in de telefooncentrale.

Nadat Duinkerken was gevallen, was het slechts een kwestie van tijd voordat de Duitse troepen Parijs zouden innemen, maar de meisjes werkten door, bemanden de telefoons en hielden de communicatie gaande.

Op 13 juni stonden Duitse troepen aan de poorten van Parijs en om 13.30 uur die dag werd besloten om te evacueren. Een signaal van die strekking werd naar Londen gestuurd en de vrouwen maakten zich klaar om te vertrekken, het Franse PTT-personeel was al vertrokken. Hun Franse verbindingsofficier, de 28-jarige Blanche Dubois, was echter nog bij hen: er werd besloten om haar te vermommen in een ATS-uniform zodat ze samen met hen kon worden geëvacueerd.Terwijl ze per vrachtwagen naar de havens vertrokken, trokken de nazi's Parijs binnen.

Tijdens de tocht naar de haven werden ze drie keer beschoten met machinegeweren en moesten ze hun toevlucht nemen tot het lopen van het laatste stuk van de route, omdat de drukte op de wegen het reizen per voertuig onmogelijk maakte.

Toen ze St Malo bereikten, scheepte de ATS zich uiteindelijk in op de SS Royal Sovereign, een oude Kanaalstoomboot die hospitaalschip werd en op 16 juni het Verenigd Koninkrijk bereikte.

Een aantal ambulancechauffeurs van de First Aid Nursing Yeomanry (FANY) was na Duinkerken ook nog in Frankrijk aan het werk. De eenheid van ongeveer 22 compagniescommandant Dr Joan Ince, voornamelijk ingezet voor ambulancediensten, was gestationeerd in Dieppe en kwam onder zware bombardementen te liggen toen de Duitsers oprukten. Na een moeilijke en beangstigende reis over wegen die niet alleen geblokkeerd waren met vluchtelingen, maar ook gebombardeerd en beschoten werden door vijandigevliegtuigen werden ze uiteindelijk geëvacueerd uit St Malo, ook aan boord van de SS Royal Sovereign.

Militairen die na Duinkerken uit Frankrijk terugkeerden, kregen echter niet het warme onthaal van het publiek dat de geëvacueerde BEF had gekregen. Voor het grootste deel arriveerden ze onopgemerkt in kleine groepjes in Engeland.

Maar de dapperheid van sommige dames die als een van de laatsten Frankrijk verlieten voordat het viel, werd geëerd.

Company Assistant (Tijdelijk Junior Commandant) Muriel Audrey Carter werd onderscheiden met de MBE voor haar leiderschap over het ATS-personeel dat de telefooncentrale bemande en in het bijzonder voor het onderhouden van de telefonische communicatie nadat het Franse PTT-personeel geëvacueerd was. Company Commander Joan Ince werd ook genoemd in berichten (London Gazette 20 december 1940).