میخانه بزرگ بریتانیایی که در سراسر جهان شهرت دارد، فقط مکانی برای نوشیدن آبجو، شراب، سیب یا حتی چیزی کمی قوی تر نیست. همچنین یک مرکز اجتماعی منحصربه‌فرد است که اغلب تمرکز زندگی اجتماعی در روستاها، شهرها و شهرها در طول و عرض کشور است. بار شراب ایتالیایی، و قدمت آن تقریباً به 2000 سال می رسد.

این یک ارتش مهاجم رومی بود که برای اولین بار در سال 43 پس از میلاد، جاده های رومی، شهرهای رومی و میخانه های رومی معروف به tabernae را به این سواحل آورد. چنین tabernae، یا مغازه هایی که شراب می فروختند، به سرعت در کنار جاده های رومی و در شهرها ساخته شدند تا به رفع تشنگی سربازان لژیونر کمک کنند. دم نوش بریتانیایی، و به نظر می رسد که این tabernae به سرعت سازگار شدند تا خوراک مورد علاقه خود را برای مردم محلی فراهم کنند، و در نهایت کلمه به میخانه تبدیل شد.

این میخانه ها یا خانه ها نه تنها زنده ماندند بلکه ادامه یافت برای انطباق با مشتریان دائماً در حال تغییر، از طریق حمله به آنگل ها، ساکسون ها، جوت ها و فراموش نکردن آن وایکینگ های ترسناک اسکاندیناوی. در حدود سال 970 پس از میلاد، یکی از پادشاهان آنگلوساکسون، ادگار، حتی تلاش کرد تعداد خانه‌های خانه‌ها را در یک روستا محدود کند. همچنین گفته می شود که او مسئول معرفی یک اقدام نوشیدن موسوم به "میخ" به عنوان وسیله ای برای کنترل میزان الکل بوده است.افراد می‌توانستند مصرف کنند، از این رو عبارت «از پایین بردن (یک نفر) یک میخ است». اینها می‌تواند شامل بازرگانان، مقامات دربار یا زائرانی باشد که به زیارتگاه‌های مذهبی رفت و آمد می‌کنند، همانطور که جفری چاسر در قصه‌های کانتربری خود جاودانه شده است. یکی از قدیمی‌ترین آثار مربوط به سال 1189 پس از میلاد، سفر اولد به اورشلیم در ناتینگهام است، و گفته می‌شود که به عنوان مرکز استخدام داوطلبان برای همراهی شاه ریچارد اول (شیردل) در جنگ صلیبی او به مقدسات عمل کرده است. سرزمین ها.

بالا: سفر Ye Olde به اورشلیم، ناتینگهام

Alehouse ها، مسافرخانه ها و میخانه ها در مجموع به عنوان خانه های عمومی شناخته شدند و سپس به سادگی به عنوان میخانه در اطراف سلطنت پادشاه هنری هفتم. اندکی بعد، در سال 1552، قانونی به تصویب رسید که بر اساس آن مهمانخانه داران برای اداره میخانه باید مجوز داشته باشند.

تا سال 1577 تخمین زده می شود که حدود 17000 خانه، 2000 مسافرخانه و 400 میخانه در سراسر انگلستان وجود داشت. و ولز با در نظر گرفتن جمعیت آن دوره، تقریباً یک میخانه برای هر 200 نفر است. اگر بخواهیم این موضوع را در نظر بگیریم، همان نسبت امروز تقریباً یک میخانه برای هر 1000 نفر خواهد بود... شادی دز!

در طول تاریخ، آل و آبجو همیشه بخشی از رژیم غذایی اصلی بریتانیا بوده است.فرآیند دم کردن، آن را به گزینه ای بسیار ایمن تر از نوشیدن آب آن زمان تبدیل می کرد.

اگرچه قهوه و چای هر دو در اواسط دهه 1600 به بریتانیا وارد شدند، قیمت های گزاف آنها تضمین کرد که آنها در اختیار ثروتمندان باقی می مانند. و معروف با این حال، تنها چند دهه بعد، زمانی که مشروبات الکلی ارزان قیمت، مانند براندی از فرانسه و جین هلندی به قفسه های میخانه ها آمد، همه چیز به طرز چشمگیری تغییر کرد. مشکلات اجتماعی ناشی از "عصر جین" 1720 تا 1750 در Gin Lane Hogarth ثبت شده است (تصویر زیر).

Gin Acts of سال‌های 1736 و 1751 مصرف جین را به یک چهارم سطح قبلی خود کاهش داد و ظاهری از نظم را به میخانه‌ها بازگرداند.

عصر کالسکه‌های صحنه، دوران جدیدی را برای میخانه‌های آن زمان، به‌عنوان مسافرخانه‌های مربی، نوید می‌داد. در مسیرهای راهبردی بالا و پایین و در سراسر کشور ایجاد شدند. این کاروانسراها غذا، نوشیدنی و اسکان مسافران و خدمه را به طور یکسان فراهم می کردند و همچنین اسب های تازه را برای ادامه سفرشان تغییر می دادند. خود مسافران عموماً از دو گروه متمایز تشکیل می‌شدند، گروه مرفه‌تر که می‌توانستند هزینه‌های نسبی سفر در داخل اتوبوس را داشته باشند، و بقیه که برای زندگی عزیز به بیرون چسبیده بودند. "خودی ها" البته گرم ترین احوالپرسی ها را دریافت می کنند و در سالن خصوصی مهمانخانه ها یا سالن (سالون)، استقبال می شوند.در همین حال، خارجی‌ها از اتاق بار مسافرخانه فراتر نمی‌رفتند.

عمر کالسکه، اگرچه عمر نسبتاً کوتاهی داشت، اما اولویت را برای تمایزات طبقاتی ایجاد کرد که در سفرهای ریلی از دهه 1840 به بعد ادامه یافت. مانند راه‌آهن‌هایی که خدمات درجه یک، دوم و حتی سوم را اداره می‌کردند، میخانه‌ها نیز به شیوه‌ای مشابه تکامل یافتند. میخانه‌های آن زمان، حتی میخانه‌های نسبتاً کوچک، معمولاً به چند اتاق و بار تقسیم می‌شدند تا بتوانند انواع و اقشار مختلف مشتریان را برآورده کنند.

در جامعه‌ی «باز» امروزی، چنین دیوارهایی برداشته شده‌اند. ، و اکنون هر کسی و همه در میخانه بزرگ بریتانیا خوش آمدید. بنابراین، در واقع، تقریباً از هر چهار بریتانیایی یک نفر در یک میخانه با همسر یا همسر آینده خود ملاقات می کند!

بالا: The King's Arms، Amersham، نزدیک لندن. این مسافرخانه متعلق به قرن چهاردهم اکنون محل اقامتی در اتاق دارد و در فیلم "چهار عروسی و یک تشییع جنازه" به نمایش درآمده است. ' در ابتدا بدون رازک ساخته شد. آله دم شده با رازک به تدریج در قرن 14 و 15 معرفی شد که به آبجو معروف بود. در سال 1550 بیشتر دم کردن شامل رازک بود و عبارت alehouse و beerhouse مترادف شد. امروزه آبجو اصطلاحی کلی است که تلخ، ملایم، آلس، سبوس دار و لاگر به سادگی به انواع مختلف آبجو اشاره می کند.

یک تشکر ویژه

با تشکر فراوان ازEnglish Country Inns برای حمایت مالی از این مقاله. فهرست عظیم مسافرخانه‌های تاریخی آن‌ها برای کسانی که به دنبال تعطیلات آخر هفته عجیب و غریب هستند، مناسب است، به‌ویژه با گنجاندن اخیراً مسافرخانه‌های قاچاقچیان قدیمی و مسافرخانه‌های بزرگراه‌داران که دارای محل اقامت هستند.