19 වන සියවසේ මැද භාගය වන තෙක් ස්ත්‍රීවාදය සංවිධානාත්මක ව්‍යාපාරයක් ලෙස බ්‍රිතාන්‍යයේ ප්‍රචලිත වූයේ කාන්තාවන්ගේ ඡන්ද අයිතිය සහ නීතිය, අධ්‍යාපනය, රැකියාව සහ විවාහය තුළ සමානාත්මතාවය සඳහා අරගලය දියත් කරමිනි. නමුත් ශතවර්ෂයකට පෙර, බොහෝ ආකාරවලින් මෙම වඩාත් රැඩිකල් පරම්පරාවේ පෙරගමන්කරුවන් වූ දැන් බොහෝ දුරට අමතක වී ඇති කණ්ඩායමක් මතු විය.

දහළොස්වන සියවස ඉහළ සහ අභිලාෂකාමී මැද භාගයේ අලංකාරය, ආචාරශීලීත්වය සහ සමාජ පිළිවෙළේ යුගයක් විය. පංතිවල. කාන්තාවක් සඳහා, ඇගේ 'ස්ථානය' විලාසිතාවක් විය යුතු අතර, සමාජීය ආශිර්වාදයන්හි ප්‍රවීණ විය යුතු අතර, කථිකත්වයට සමාන නමුත් නොසැලකිලිමත් විය. ගැහැණියක් පිරිමියෙකුට වඩා උගත් වීම හෝ ඇයගේ අදහස් බෙදාගැනීම සමාජය පිළිගත හැකි යැයි සැලකුවේ නැත. ඇනා ලෙටිටියා බාර්බෝල්ඩ් කවියා පවසන පරිදි, ඇය ප්‍රදර්ශනය කළ යුත්තේ “[ඇය] සංවේදී මිනිසෙකුට එකඟ වන පරිදි සාමාන්‍ය දැනුමක් පමණි.”

සාමාන්‍යයෙන්, තරුණියකගේ අධ්‍යාපනයට කියවීම, එම්බ්‍රොයිඩර්, සංගීතය, නැටුම්, චිත්‍ර ඇඳීම, ඉතිහාසය සහ භූගෝල විද්‍යාව, සහ සමහර විට සංවාදාත්මක ප්‍රංශ ඇතුළත් විය හැකිය. අධ්‍යාපනය තව දුරටත් ඉදිරියට ගිය කිහිප දෙනෙකුට, බොහෝ වැදගත් විවාහ වෙළඳපොලේ ඔවුන්ගේ අවස්ථාව විනාශ නොවන පරිදි ඔවුන්ගේ ජයග්‍රහණ තමන් තුළම තබා ගැනීම ඥානාන්විත දෙයක් ලෙස සැලකේ.

ආචාර්ය ජෝන් ග්‍රෙගරි

1774 දී ප්‍රකාශයට පත් කරන ලද, 'A Father's Legacy to his Daughters' නමැති ඔහුගේ පොතේ, සදාචාරවාදී ආචාර්ය ජෝන් ග්‍රෙගරි මෙසේ ලිවීය, “ඔබට කිසියම් ඉගෙනීමක් තිබේ නම්, එය තබා ගන්න. ගැඹුරුරහසිගතව, විශේෂයෙන් අවබෝධයෙන් වැඩුණු කාන්තාවක් දෙස ඊර්ෂ්‍යාවෙන් හා ද්වේෂ සහගත ඇසකින් බලන පිරිමින්ගෙන්. සමහරු සානුකම්පිත පිරිමින් සමඟ විවාහ වූ අතර තවත් සමහරු ස්ත්‍රියකගේ සම්ප්‍රදායික භූමිකාව පිළිකුල් කරමින් පිරිමියෙකුට තමන් පාලනය කළ හැකි යැයි සිතීම ප්‍රතික්ෂේප කළහ.

එවැනි එක් කාන්තාවක් වූයේ 1718 දී ධනවත්, යහපැවැත්මක උපත ලැබූ එලිසබෙත් රොබින්සන් ය. සම්බන්ධිත යෝක්ෂයර් පවුල. කුඩා කාලයේ දී, එලිසබෙත් “අසාමාන්‍ය සංවේදීතාව සහ අවබෝධයේ තියුණු බව” ප්‍රදර්ශනය කළාය, ඇගේ දෙමාපියන් සහ ඔවුන්ගේ සමීප සමාජ කවය ​​සමඟ සජීවී බුද්ධිමය සංවාදයක් භුක්ති වින්දාය. වසර ගණනාවකට පසු, සැමුවෙල් ජොන්සන් ඇය ගැන ලිවීය, “ඇය මා දන්නා ඕනෑම කාන්තාවක් හෝ ඇත්ත වශයෙන්ම ඕනෑම පිරිමියෙකුට වඩා වැඩි දැනුමක් විහිදුවයි. ඇය සමඟ කතා කරන විට, ඔබට එකකින් විවිධත්වය සොයාගත හැකිය.”

තරුණ කාන්තාවක් ලෙස එලිසබෙත්ට ඔක්ස්ෆර්ඩ්හි 2වන අර්ල්වරයාගේ දියණිය වන ප්‍රබුද්ධ මාග්‍රට් හාර්ලි ආර්යාව හඳුන්වා දුන් අතර ඔවුන් දෙදෙනා සමීප මිතුරන් බවට පත් විය. . මාග්‍රට් හරහා ඇයට වඩා අවුරුදු තුනක් වැඩිමල්, ඇය බොහෝ ප්‍රසිද්ධ අකුරු මිනිසුන්ට හඳුන්වා දුන් අතර මාග්‍රට්ගේ නිවසේ පිරිමින් සහ ගැහැනුන් සමාන ලෙස කතා කරන ආකාරය සොයා ගැනීමට සතුටු විය.

1734 දී මාග්‍රට් පෝට්ලන්ඩ් හි 2වන ආදිපාදවරයා සමඟ විවාහ විය. නමුත් ඇය සහ එලිසබෙත් නිතිපතා ලිපි හුවමාරු කරගත්තා. 1738 දී මාග්‍රට් වෙත ලිපියක් යවමින් එලිසබෙත් ප්‍රකාශ කළේ පිරිමියෙකුට ප්‍රේම කළ හැකි යැයි තමන් විශ්වාස නොකරන බවයි.විවාහය සඳහා ඇති ආශාව, ඇය දුටුවේ සුදුසු සම්මුතියකට වඩා වැඩි දෙයක් ලෙස ය. එසේ වුවද, 1742 දී ඇය සැන්ඩ්විච් හි පළමු අර්ල්ගේ මුනුබුරෙකු වන එඩ්වඩ් මොන්ටේගු සමඟ විවාහ වූ අතර නොර්තම්බර්ලන්ඩ් හි වතු සහ ගල් අඟුරු ආකරවල අතිවිශිෂ්ට ධනවත් හිමිකරුවෙකි. වයස අවුරුදු 28 ක වෙනසක් තිබියදීත්, ඔවුන්ගේ විවාහය අන්‍යෝන්‍ය වශයෙන් වාසිදායක සහ සුහද බව ඔප්පු විය, අවශ්‍යයෙන්ම ආදරය නැති නම්.

එලිසබෙත් මොන්ටාගු 1762 දී ඇලන් රැම්සේ විසින්

1750 ගණන්වල මුල් භාගයේ සිට, එලිසබෙත් මොන්ටේගු ඇගේ ලන්ඩන් නිවසේ සහ පසුව බාත් හි බුද්ධිමය රැස්වීම් - හෝ රූපලාවන්‍යාගාර - සමය අනුව ආරම්භ කළාය. වැඩි කල් නොගොස්, Elizabeth Vesey සහ Frances Boscawen වැනි අනෙකුත් ධනවත්, දක්ෂ කාන්තාවන් ඇයගේ නායකත්වය අනුගමනය කළහ. මෙම රූපලාවන්‍යාගාර කාන්තාවන් සහ පිරිමින් යන දෙපාර්ශවයටම ආරාධනා කර, තාර්කික සාකච්ඡාව සහ ලිංගිකත්වය පිළිබඳ ඉගෙනීම අවධාරණය කළේය. මීට අමතරව, බොහෝ විට විවාදය සඳහා උත්ප්රේරක ලෙස දවසේ සමහර විශිෂ්ට මනස්වලට ආරාධනා කරන ලදී. එවැනි සිදුවීම් වලට සහභාගී වූ බව දන්නා අය අතර සැමුවෙල් ජොන්සන්, එඩ්මන්ඩ් බර්ක්, ඩේවිඩ් ගැරික් සහ හොරේස් වෝල්පෝල් විය. සාමාන්‍යයෙන්, සීමාවෙන් බැහැර එකම මාතෘකාව වූයේ දේශපාලනයයි.

ඉක්මනින් 'බ්ලූ ස්ටොකිං සමිතිය' - සහ ඔවුන්ගේ සහභාගිවන්නන් 'බ්ලූස්ටොකිං' ලෙස නම් කරන ලදී - මෙම රූපලාවන්‍යාගාර කිසි විටෙකත් විධිමත් අර්ථයකින් සමාජයක් නොවීය. ඒ වෙනුවට, ඔවුන් ලිහිල් සමාජ, කලාත්මක සහ ශාස්ත්‍රීය කවයක් වූ අතර, උගත් කාන්තාවන්ට ඔවුන්ගේ දැනුම හා බුද්ධිය වර්ධනය කර ගැනීමට සහ ජීවනෝපාය උපයා ගැනීමට ඇති අවස්ථා වැඩිදියුණු කිරීමේ හවුල් අරමුණු මගින් එක්සත් විය.ඔවුන්ගේම අයිතිය. ජොන්සන්ගේ ඔහුගේ සුප්‍රසිද්ධ චරිතාපදානයේ ජේම්ස් බොස්වෙල් මෙසේ වාර්තා කරයි:

“මේ කාලයේ කාන්තාවන් කිහිප දෙනෙකුට සවස රැස්වීම් පැවැත්වීම බොහෝ විලාසිතාවක් විය, එහිදී සාධාරණ ලිංගිකත්වය සාහිත්‍ය හා දක්ෂ මිනිසුන් සමඟ සංවාදයට සහභාගී විය හැකිය. , සතුටු කිරීමට ආශාවක් මගින් සජීවිකරණය. මෙම සමිති බ්ලූ-ස්ටොකිං ක්ලබ් ලෙස නම් කරන ලද අතර, එහි මූලාරම්භය එතරම් ප්‍රසිද්ධ නැති නිසා, එය විස්තර කිරීම වටී. එම සමිතිවල ප්‍රමුඛතම සාමාජිකයෙක්, ඔවුන් මුලින්ම ආරම්භ කරන විට, ස්ටිලින්ෆ්ලීට් මහතා විය, ඔහුගේ ඇඳුම කැපී පෙනෙන ලෙස බරපතල වූ අතර, විශේෂයෙන් ඔහු නිල් පැහැති මේස් පැළඳ සිටි බව නිරීක්ෂණය විය.

ඔහුගේ සංවාදයේ විශිෂ්ටත්වය කෙබඳුද යත්, ඔහුගේ නොපැමිණීම කොතරම් විශාල පාඩුවක් ලෙස දැනුණේද යත්, 'නිල් මේස් නොමැතිව අපට කිසිවක් කළ නොහැක' යනුවෙන් පැවසීමට පුරුදුව සිටි අතර, ඒ අනුව අංශක වලින් මාතෘකාව ස්ථාපිත කරන ලදී.”

ව්‍යාපාරයට ආචාරයක් වශයෙන්, 1778 දී, රිචඩ් සැමුවෙල් විසින් 'ඇපලෝ දේවාලයේ මියුසෙස්ගේ චරිත' චිත්‍ර කරන ලද අතර, එහි ප්‍රමුඛ බ්ලූස්ටොකිං නවයක රූප ඇතුළත් වූ අතර ඉන් පසුව විය. 'The Nine Living Muses of Great Britain' ලෙස නම් කර ඇත. සැලකිය යුතු කරුණක් නම්, කෞතුකාගාර සියල්ලන්ම ඒ වන විට ඔවුන්ගේ අදාළ ක්ෂේත්‍රවල වෘත්තිකයන් විය. එලිසබෙත් මොන්ටාගු හැර, ඒ වන විට රටේ ධනවත්ම කාන්තාව බවට කටකතා පැතිර ගිය අතර, ඔවුන් ද මූල්‍යමය වශයෙන් ස්වයං ආධාරක විය.

' ඇපලෝ දේවාලයේ කෞතුකාගාර විසින්රිචඩ් සැමුවෙල් (1778)

බ්ලූස්ටොකිං යන පදයේ සම්භවය පිළිබඳ බොස්වෙල්ගේ වාර්තාව නිවැරදිද යන්න විවාදයට කරුණකි. එහි මූලාශ්‍රය කුමක් වුවත්, Bluestocking මුලින් සැහැල්ලු විහිළුවක් ලෙස සලකනු ලැබූ අතර, බොහෝ කාන්තාවන් එය ගෞරවයේ ලාංඡනයක් ලෙස සලකයි. නමුත් ඔවුන්ගේ රැස්වීම් වඩාත් ජනප්‍රිය වූ විට, පීතෘමූලික ප්‍රතික්‍රියාවක් එම ප්‍රකාශනය සමච්චලයට හා ලැජ්ජාවට පත් විය. බයිරන් සාමිවරයා සහ සැමුවෙල් ටේලර් කෝල්රිජ් බ්ලූස්ටොකින්ග්ස් කෙරෙහි උපහාසයක් ඇති කළ අතර, විලියම් හැස්ලිට් සාමාන්‍යයෙන් මොට වූයේ, “බ්ලූස්ටොකිං යනු සමාජයේ වඩාත්ම පිළිකුල් සහගත චරිතයයි… ඇය බිත්තරයක කහ මදය මෙන් ඇයව තැබූ තැන ගිලී ගොස්, එය රැගෙන යයි. ඇය සමඟ අපිරිසිදු විය.”

දහඅටවන සියවසේ අග භාගය වන විට, බ්ලූස්ටොකින්ග්ස් හි අරමුණු සම්පූර්ණයෙන්ම පාහේ කලකිරීමට පත් විය. බුද්ධිමය විශ්වාසය ඇති කාන්තාවන්ට පහර දීම සඳහා ලේබලය පහසුවෙන් භාවිතා කර ඇත, අන් අයට බාධාවක් ලෙස ක්‍රියා කරයි. පිරිමි භාරකාරත්වය

බ්ලූස්ටොකිං කාන්තාවන් ද ප්‍රභූ හා දේශපාලනික සහ සමාජීය වශයෙන් ගතානුගතික ලෙස සැලකීමට පටන් ගත් අතර, එමඟින් ඔවුන්ගේ ලේඛන ස්ත්‍රීවාදී ඉතිහාසයෙන් පුළුල් ලෙස බැහැර කිරීම බොහෝ දුරට පැහැදිලි කරයි. කෙසේ වෙතත්, වඩාත් මෑතක දී, විද්වතුන් මෙම ආන්තික තත්ත්වයෙන් ඔවුන් පුනරුත්ථාපනය කිරීම ආරම්භ කර ඇති බව සැලකිය යුතු කරුණකි. බ්ලූස්ටොක් කරන සියලුම කාන්තාවන් වංශාධිපති, සමාජීය වශයෙන් කැපී පෙනෙන හෝ ධනවත් නොවූහ. ඒවා නොසලකාපසුබිම, ඔවුන්ගේ පොදු ලක්ෂණය වූයේ ඉහළ මට්ටමේ බුද්ධියක් සහ අධ්‍යාපනයක් වන අතර, එයින් අදහස් කළේ ඔවුන්ට තමන්ගේම තබා ගැනීමට හැකි වූ අතර බොහෝ විට එම කාලයේ සිටි සමහර බුද්ධිමතුන් අතර බැබළීමට හැකි විය. ප්‍රබන්ධ, චරිතාපදානය, ඉතිහාසය, විද්‍යාව, සාහිත්‍ය විචාරය, දර්ශනය, සම්භාව්‍ය, දේශපාලනය, සහ තවත් බොහෝ දේ ඇතුළත් විවිධ ක්ෂේත්‍ර ආවරණය කරමින් ඔවුන්ගේ ප්‍රකාශිත කෘතිවල සාමූහික ශරීරය කතා කරයි.

රිචඩ් ලෝස් යනු අයෙකි. ඉතිහාසයේ රේඩාර් යටතේ සමත් වූ දක්ෂ පුද්ගලයින්ගේ ජීවිත කෙරෙහි දැඩි උනන්දුවක් දක්වන නාන පාදක ආධුනික ඉතිහාසඥයෙක්