Jeden wiersz napisany w 1892 roku przez Henry'ego Newbolta - Vitai Lampada - zawsze wydawał mi się jednym z najpotężniejszych napisanych w języku angielskim. Brzmi on następująco:

Dziś w Close panuje cisza i spokój.

Dziesięć do zrobienia i mecz do wygrania -

Stukot i oślepiające światło,

Godzina gry i ostatni gracz w grze.

I to nie ze względu na wstążkowy płaszcz,

Albo samolubna nadzieja na sezonową sławę,

Ale jego kapitan położył mu rękę na ramieniu.

"Graj! Graj! Graj! Graj!

Piasek na pustyni jest czerwony, -

Czerwony z wrakiem kwadratu, który się złamał; -

Gatling się zaciął, a pułkownik nie żyje,

I pułk oślepiony kurzem i dymem.

Rzeka śmierci wypełniła swoje brzegi,

Anglia jest daleko, a honor to imię,

Ale głos ucznia zbiera szeregi:

"Graj! Graj! Graj! Graj!

Jest to słowo, które pojawia się rok po roku,

Na jej miejscu znajduje się Szkoła,

Każdy z jej synów musi to usłyszeć,

I nikt, kto to usłyszy, nie odważy się zapomnieć.

To wszystko z radosnym umysłem

Idź przez życie jak pochodnia w płomieniach,

I spadając na gospodarza z tyłu -

"Graj! Graj! Graj! Graj!

O czym jest ten wiersz?

Cóż, zasadniczo został napisany o młodych mężczyznach w późnowiktoriańskiej Wielkiej Brytanii, którym od najmłodszych lat mówiono, aby przestrzegali pewnych wartości sportowych, tj. "Graj w grę". Nieodłączna wiara w uczciwość, odwagę i obowiązek (jak ma to miejsce w przypadku wielu sportów) była w centrum tego i pokazuje niesamowite podobieństwa między boiskiem do krykieta a polem bitwy, gdy podąża za młodym mężczyzną z czasów, gdy grał w krykieta.krykieta w szkole (Clifton College w Bristolu) na pole bitwy w nienazwanej części Imperium.

Clifton Collage Close, gdzie rozgrywa się pierwsza zwrotka wiersza, z grą w krykieta w toku

"Gra w grę" nawet wtedy, gdy jego "kapitan" (pułkownik) nie żyje i wydaje się, że sam stoi w obliczu śmierci. Stawia czoła śmierci z tymi samymi sportowymi ideałami, nawet gdy "Anglia jest daleko i honor ma imię".

Dlaczego jest to tak potężny wgląd w brytyjską psychikę? Pokazuje upojny idealizm zmieszany z fatalistyczną ideą obowiązku, którego połączenie jest rozdzierające serce, gdy jest wykonywane z dala od domu i z dala od tych, których się kocha. Przede wszystkim jednak pokazuje ideę umierania za coś wyższego niż własne ja, co jest być może jednym z ostatecznych pytań egzystencjalnych dla wszystkich ludzi.istoty - bo jeśli żyjesz i umierasz zgodnie z zasadami gry, nikt nie może zaprzeczyć, że żyłeś we właściwy sposób.

Paradoksalnie wiersz ten stał się jeszcze bardziej popularny podczas i po I wojnie światowej, kiedy stało się jasne, że całe pokolenie młodych mężczyzn, a także cały ten etos zginęły w błocie, krwi i horrorze okopów I wojny światowej. Jaki pożytek ze sportowej uczciwości, gdy miliony umierają pod ostrzałem karabinów maszynowych, pocisków artyleryjskich i toksycznych gazów od niewidzialnego wroga? Jaka godność była?w błotnistym rowie, czekając na koniec, płacząc i doceniając piękno życia tuż przed jego odebraniem, jak nawiedzające ostatnie prawdziwe chwile księcia Andrieja w "Wojnie i pokoju" Tołstoja w bitwie pod Borodino?

Plac piechoty armii brytyjskiej przedstawiony podczas wojen mahdystów pod koniec XIX wieku, być może inspiracja dla drugiej zwrotki wiersza

Jest to w dużej mierze tragedia wiersza sygnalizującego śmierć innego świata. Być może wiersz ten mówił czytelnikom o utraconym świecie? Utraconym poczuciu niewinności i obowiązku, w którym młody człowiek mógł marzyć, zanim miażdżąca i dusząca rzeczywistość współczesnego świata odebrała mu to tak brutalnie. Boleśnie naiwna nadzieja młodego człowieka pragnącego żyć we właściwy sposób w porównaniu z brutalnym życiem.Być może każda osoba może się do tego w jakiś sposób odnieść i to właśnie sprawia, że ten wiersz jest tak nawiedzający.

Przypuszczam, że to jest to, co mamy teraz, w tym czasie, kiedy czujemy, że wychodzimy z kryzysu związanego z koronowirusem (przynajmniej w Wielkiej Brytanii). Świat wydaje się inny, mniej niewinny i bardziej przerażający dla wielu z nas. Być może nie straciliśmy milionów w okopach pierwszej wojny światowej, ale dla wielu z nas codzienne czynności, które kiedyś uważaliśmy za oczywiste, są teraz przerażające i nieznane, być może pokazująceNasza naiwna młodzież, podobnie jak chłopcy grający w krykieta, została zdruzgotana przez kryzys, który nie różni się od wojny.

Ale może jest nadzieja w Vitai Lampada. Bo nawet jeśli ideały, którymi żyliśmy my i tamci chłopcy, nie są w pełni kompatybilne z nowym światem, w którym się znajdujemy, nadal możemy żyć zgodnie z tymi ideałami. Możemy wierzyć w sportową uczciwość i grać w grę, nawet jeśli zasady gry wydają się niesprawiedliwe. Nadal możemy opowiadać się za czymś wyższym niż my sami. W ostatnich czterech wersach jest radość, radośćżycie przeżyte tak dobrze, jak to możliwe, nawet jeśli okoliczności losu są przeciwko nam. Te ostatnie słowa są moim zdaniem jednym z prawdziwych darów kultury brytyjskiej dla świata:

To wszystko z radosnym umysłem

Idź przez życie jak pochodnia w płomieniach,

I spadając na gospodarza z tyłu -

"Graj! Graj! Graj! Graj!

Samuel Lister ukończył studia licencjackie i magisterskie z historii na Uniwersytecie w Bristolu, a historia i pisanie to jego pasje. Szuka piękna i znaczenia historii dla dzisiejszego świata i chciałby zaoferować innym coś do przemyślenia lub zabawy.