Ένα ποίημα που γράφτηκε το 1892 από τον Henry Newbolt - Vitai Lampada - μου έκανε πάντα εντύπωση ως ένα από τα πιο δυνατά που γράφτηκαν στην αγγλική γλώσσα. Έχει ως εξής:

Απόψε επικρατεί μια άναυδη σιωπή στο Κλειστό...

Δέκα να φτιάξεις και το ματς να κερδίσεις -

Ένα χτύπημα και ένα εκτυφλωτικό φως,

Μια ώρα για το παιχνίδι και ο τελευταίος παίκτης μέσα.

Και δεν είναι για χάρη ενός παλτού με κορδέλες,

Ή η εγωιστική ελπίδα για μια σεζόν φήμης,

Αλλά το χέρι του καπετάνιου στον ώμο του χτύπησε -

"Παίξτε! Παίξτε! και παίξτε το παιχνίδι!

Η άμμος της ερήμου είναι κόκκινη, -

Κόκκινο από τα συντρίμμια μιας πλατείας που έσπασε...

Το Gatling έχει μπλοκάρει και ο συνταγματάρχης είναι νεκρός,

Και το σύνταγμα τυφλό από τη σκόνη και τον καπνό.

Το ποτάμι του θανάτου έχει ξεχειλίσει τις όχθες του,

Και η Αγγλία είναι μακριά, και η τιμή ένα όνομα,

Αλλά η φωνή ενός μαθητή συσπειρώνει τις τάξεις:

"Παίξτε! Παίξτε! και παίξτε το παιχνίδι!

Αυτή είναι η λέξη που χρόνο με το χρόνο,

Ενώ στη θέση της το Σχολείο έχει οριστεί,

Κάθε ένας από τους γιους της πρέπει να ακούσει,

Και κανείς που το ακούει δεν τολμά να το ξεχάσει.

Όλα αυτά με χαρούμενο μυαλό

Φέρτε μέσα στη ζωή σαν πυρσός στη φλόγα,

Και πέφτει στον ξενιστή πίσω -

"Παίξτε! Παίξτε! και παίξτε το παιχνίδι!

Τι πραγματεύεται το ποίημα;

Λοιπόν, ουσιαστικά γράφτηκε για νεαρούς άνδρες στα τέλη της Βικτωριανής Βρετανίας που τους έλεγαν από νεαρή ηλικία να τηρούν ορισμένες αθλητικές αξίες, δηλαδή ''Παίξε το παιχνίδι''. Μια έμφυτη πίστη στη δικαιοσύνη, το θάρρος και το καθήκον (όπως συμβαίνει σε πολλά αθλήματα) ήταν στο επίκεντρο αυτού και δείχνει ανατριχιαστικούς παραλληλισμούς μεταξύ του γηπέδου του κρίκετ και του πεδίου της μάχης, καθώς ακολουθεί έναν νεαρό άνδρα από την εποχή που έπαιζεκρίκετ στο σχολείο (Clifton College στο Μπρίστολ) στο πεδίο της μάχης σε ένα ανώνυμο μέρος της αυτοκρατορίας.

Clifton Collage Close, όπου διαδραματίζεται η πρώτη στροφή του ποιήματος, με παιχνίδι κρίκετ σε εξέλιξη

"Παίζει σωστά το παιχνίδι" ακόμη και όταν ο "αρχηγός" του (συνταγματάρχης) είναι νεκρός και φαίνεται ότι αντιμετωπίζει ο ίδιος τον θάνατο. Αντιμετωπίζει τον θάνατο με τα ίδια αθλητικά ιδεώδη ακόμη και όταν "η Αγγλία είναι μακριά και η τιμή ένα όνομα".

Γιατί αυτό είναι μια τόσο ισχυρή εικόνα του βρετανικού ψυχισμού; Δείχνει έναν μεθυστικό ιδεαλισμό αναμεμειγμένο με μια μοιρολατρική ιδέα του καθήκοντος, ο συνδυασμός των οποίων είναι ένας συνδυασμός που ραγίζει την καρδιά όταν ασκείται μακριά από το σπίτι και μακριά από αυτούς που αγαπάει κανείς. Πάνω απ' όλα, όμως, δείχνει την ιδέα του να πεθάνει κανείς για κάτι ανώτερο από τον εαυτό του, που είναι ίσως ένα από τα έσχατα υπαρξιακά ερωτήματα για όλους τους ανθρώπους.όντα- γιατί αν ζεις και πεθαίνεις με τους κανόνες του παιχνιδιού, τότε κανείς δεν μπορεί να σου αρνηθεί ότι έζησες με τον σωστό τρόπο.

Παραδόξως, αυτό το ποίημα έγινε ακόμη πιο δημοφιλές κατά τη διάρκεια και μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν έγινε φανερό ότι αυτή η ολόκληρη γενιά νέων ανδρών, καθώς και όλο αυτό το ήθος πέθαναν στη λάσπη, το αίμα και τη φρίκη των χαρακωμάτων του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Τι νόημα είχε η αθλητική δικαιοσύνη όταν εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάτω από τα πυρά πολυβόλων, τις οβίδες του πυροβολικού και τα τοξικά αέρια ενός αόρατου εχθρού; Ποια αξιοπρέπεια ήταν ηεκεί σε ένα λασπωμένο χαντάκι περιμένοντας το τέλος, κλαίγοντας και εκτιμώντας την ομορφιά της ζωής λίγο πριν την αρπάξουν, όπως οι στοιχειωμένες τελευταίες αληθινές στιγμές του πρίγκιπα Αντρέι στο "Πόλεμος και Ειρήνη" του Τολστόι στη μάχη του Μποροντίνο;

Μια πλατεία πεζικού του βρετανικού στρατού που απεικονίζεται κατά τη διάρκεια των Μαχνιστικών Πολέμων στα τέλη του 19ου αιώνα, ίσως έμπνευση για τη δεύτερη στροφή του ποιήματος.

Είναι σε μεγάλο βαθμό η τραγωδία ενός ποιήματος που σηματοδοτεί τον θάνατο ενός διαφορετικού κόσμου. Ίσως αυτό το ποίημα να μιλούσε στους αναγνώστες του για έναν χαμένο κόσμο; Μια χαμένη αίσθηση αθωότητας και καθήκοντος, όπου ένας νέος άνδρας μπορούσε να ονειρευτεί, πριν η συντριπτική και ασφυκτική πραγματικότητα του σύγχρονου κόσμου το αφαιρέσει τόσο βάναυσα. Η οδυνηρά αφελής ελπίδα ενός νέου ανθρώπου που ψάχνει να ζήσει με τον σωστό τρόπο σε σύγκριση με τη βάναυση ζωή τουΊσως κάθε άνθρωπος μπορεί να ταυτιστεί με αυτό με κάποιο τρόπο και αυτό είναι που κάνει αυτό το ποίημα τόσο στοιχειωτικά ισχυρό.

Υποθέτω ότι αυτό έχουμε τώρα, αυτή την εποχή που νιώθουμε να βγαίνουμε από την κρίση του κορονοϊού (στο Ηνωμένο Βασίλειο τουλάχιστον). Ο κόσμος μοιάζει διαφορετικός, λιγότερο αθώος και πιο τρομακτικός για πολλούς από εμάς. Μπορεί να μην έχουμε χάσει εκατομμύρια στα χαρακώματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά για πολλούς από εμάς, οι καθημερινές δραστηριότητες που θεωρούσαμε δεδομένες είναι τώρα τρομακτικές και άγνωστες, ίσως δείχνοντας τηνΗ αφελής νεολαία μας, όπως και εκείνα τα αγόρια που έπαιζαν κρίκετ, έχει συντριβεί από μια κρίση που δεν διαφέρει εντελώς από έναν πόλεμο.

Αλλά ίσως υπάρχει ελπίδα στο Βιτάι Λαμπάντα. Γιατί ακόμα και αν τα ιδανικά με τα οποία ζούσαμε εμείς και εκείνα τα αγόρια δεν είναι πλήρως συμβατά με τον νέο κόσμο στον οποίο βρισκόμαστε, μπορούμε ακόμα να ζούμε με αυτά τα ιδανικά. Μπορούμε να πιστεύουμε στην αθλητική δικαιοσύνη και να παίζουμε το παιχνίδι ακόμα και αν οι κανόνες του παιχνιδιού φαίνονται άδικοι. Μπορούμε ακόμα να υπερασπιζόμαστε κάτι ανώτερο από τον εαυτό μας. Υπάρχει χαρά στους τέσσερις τελευταίους στίχους, χαρά ενόςη ζωή που ζούμε όσο το δυνατόν καλύτερα, ακόμη και αν οι συνθήκες της μοίρας είναι εναντίον μας. Αυτές οι τελευταίες λέξεις είναι κατά τη γνώμη μου ένα από τα πραγματικά δώρα του βρετανικού πολιτισμού στον κόσμο:

Όλα αυτά με χαρούμενο μυαλό

Φέρτε μέσα στη ζωή σαν πυρσός στη φλόγα,

Και πέφτει στον ξενιστή πίσω -

"Παίξτε! Παίξτε! και παίξτε το παιχνίδι!

Ο Samuel Lister έχει πτυχίο και μεταπτυχιακό στην ιστορία από το Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ και η ιστορία και η συγγραφή είναι τα πάθη του. Αναζητά την ομορφιά και τη σημασία της ιστορίας για τον κόσμο σήμερα και θα ήθελε να προσφέρει κάτι για να σκεφτούν ή να απολαύσουν οι άλλοι.